Teamwork makes dreamwork

Van ploegenspel geen sprake

Toen ik acht jaar oud was reed ik mijn eerste wielerwedstrijdjes. In de jeugdcategorieën was een wedstrijd rijden vrij simpel. Samen met mijn ouders en clubgenootjes gingen we naar de koers. Je moedigde iedereen aan en maakte je klaar voor wanneer je zelf moest starten. De wedstrijd was ook vrij eenvoudig. Je gaat van start, je fietst een paar kilometer (de wedstrijdjes zijn niet langer in de jeugd) zo hard als je kan, en je finisht. Van tactiek of ploegenspel is eigenlijk geen sprake.

Als ploeg leren samen rijden

Als je vijftien wordt, maak je de overstap van de jeugd naar de nieuwelingen. De koersen worden langer en je moet leren om je krachten te verdelen over de hele wedstrijd. Twee jaar later maak je de overstap naar de junioren. Om in deze categorie deel te nemen aan UCI-wedstrijden (Union Cycliste Internationale), in die categorie het hoogste niveau, moet je zelfs starten met een team van zes rensters, net als op het Europees Kampioenschap en Wereld Kampioenschap met de nationale selectie. Hier leer je om als ploeg samen te rijden, elkaar te helpen in de wedstrijd en om samen voor het hoogst haalbare te strijden. Vanaf hier begint het meer te lijken op “teamwork makes dreamwork”.

In het voetbal staat toch ook niet alleen de spits die de doelpunten scoort op het podium?

Als je daarna de overstap maakt naar de eliterensters en je komt in een professioneel team terecht, zit je opeens in een ploeg met tien tot veertien rensters die allemaal ooit zijn begonnen als individuele sporter. Hoe verder je komt in het wielrennen, hoe meer het een teamsport wordt. Wat in al die jaren echter niet verandert, is dat er nog steeds één renner op het hoogste treetje staat op het podium. In het voetbal staat toch ook niet alleen de spits die de doelpunten scoort op het podium?

Als schaatsster en wielrenster zijnde heb ik eigenlijk altijd gewerkt als individueel sporter. Je eigen proces en prestaties zijn altijd het belangrijkste. Rijden in teamverband en denken in het teambelang heb ik de laatste jaren stapje voor stapje geleerd. Zeker als je gewend bent om altijd zelf voor de overwinning te koersen, is dat niet altijd even makkelijk. Het afgelopen voorjaar heb ik bij mijn huidige ploeg, team SD Worx, kunnen ervaren hoe belangrijk en vooral hoe leuk het is om als team samen te koersen.

Het plan voor een koers is vaak vrij simpel. Zorg dat je met zoveel mogelijk ploeggenoten in de finale komt van de koers, om vervolgens het spel van de koers te kunnen spelen. Om de beurt aanvallen, of juist focussen op de sprint. Het mooie van de ploeg waarin ik rijd is dat iedereen mag winnen. Tot nu toe hebben we dit seizoen al acht overwinningen behaald door zeven verschillende rensters. En ook al sta je zelf niet op het podium, er wordt altijd benadrukt dat de overwinning niet mogelijk was geweest zonder de rest van de ploeg, rensters en staf. Na het Nederlands Kampioenschap op de VAM-berg vorig jaar, gewonnen door Anna van der Breggen, kregen we allemaal een cadeautje van haar. Een sieraad met daarop de tekst ‘teamwork makes dreamwork’. Extra mooi was het voor mij om dit voorjaar op diezelfde berg mijn eerste profoverwinning te behalen.

Ik reed in de finale alleen voorop, maar ik weet ook hoe zwaar het voor mijn ploeggenoten is geweest in het peloton erachter. Een half jaar terug zat ik immers in dezelfde positie, toen Anna op kop reed. Elke tegenstander die aanviel om het gat naar mij dicht te rijden werd gepareerd door één van mijn ploeggenoten. Die dag mocht ik op het hoogste treetje staan, wat niet mogelijk was geweest zonder mijn team. In die wedstrijden die volgen rijd ik dus ook weer met alle liefde op kop om één van mijn ploeggenoten te laten winnen of doe ik extra hard mijn best om zelf te winnen, want na de podiumceremonie vieren we samen feest, want elke overwinning is voor ons een teamoverwinning.