De val
Australië, 18 januari 2020, de derde training Down-Under in mijn voorbereidingen voor het eerste meetmoment richting de Olympische Spelen van Tokyo. Ik sta aan het starthek, doorloop de rituelen zoals altijd en ga krachtig van start. Ik spring de eerste dubbele bult overtuigend. In aanloop naar de tweede dubbele bult focus ik me op een versnelling zodat ik zeker op de bult kan landen! Vanaf de startheuvel volgen de coach en mijn zus (Laura) mij en zien mij ook de tweede bult met overtuiging halen. Of toch niet? Ik verdwijn uit het zicht…. Dit is geen goed teken. Mijn zus snelt naar beneden om me te helpen. Wat bleek? Ik sprong de bult te ver, landde op mijn achterwiel en kwam ten val. Ik stootte als gevolg hiervan mijn achterhoofd en weet me niets meer te herinneren van de training.
Een tweede inzicht, dat topsport betrekkelijk is als je het vergelijkt met gezondheid, kwam later.
De dagen erna
De dagen erna ben ik beduusd en heb ik weinig besef van de impact en de gevolgen van mijn val. Als BMX’er krijg je meer dan eens te maken met valpartijen, de een heeft soms een grotere impact dan de andere. Ik maakte me op dat moment weinig zorgen over het proces waarin ik me bevond, maar een week later kwam het advies om de eerste wereldbeker van het jaar te laten schieten. Grote teleurstelling volgde. Als topsporter is een advies als deze moeilijk om te accepteren, maar dit was het eerste inzicht van het jaar waarin ik mijn gezondheid boven sport zette. Een tweede inzicht, dat topsport betrekkelijk is als je het vergelijkt met gezondheid, kwam later.
Herstellen en vooruitkijken
De opvolgende maand stond in het teken van herstel, zodat ik alsnog een kans zou hebben om me te kwalificeren voor de Olympische Spelen in Tokyo. De meet-momenten in de aanloop voor de Spelen zijn schaars, dus ik wist dat de puzzelstukjes op het juiste moment in elkaar moesten vallen. Maar, als topsporter wil ik weinig aan het toeval overlaten, dus wil ik grip houden op waar ik invloed heb en koers blijven varen naar het uiteindelijke doel: Tokyo.
Een tweede obstakel openbaarde zich toen het Corona-virus mondiaal verspreidde. Wedstrijd na wedstrijd werd afgelast en daarmee werd ook de kans om mij te kwalificeren voor de Olympische Spelen in Tokyo steeds kleiner. Is het dan toch het toeval dat me mogelijk naar Tokyo gaat leiden? Ik dacht het niet!
Het uitstel van de Olympische Spelen
Een deel van de onzekerheden wordt weggenomen als in maart het bericht komt dat de Olympische Spelen worden afgelast. Na teleurstelling, diende zich al snel een ander inzicht aan dat ik eerder dit jaar ook al had, namelijk: topsport is betrekkelijk als we dit vergelijken met (mondiale) gezondheid.
Er ontstond meer tijd voor persoonlijke ontwikkeling en ik ervaarde minder acute druk vanuit mijn ambities richting Tokyo.
Dit inzicht heeft mij de afgelopen tijd geholpen in mijn privéleven, maar gek genoeg ook als topsporter. In mijn privéleven kwam er meer waardering voor mijn eigen gezondheid en voor die van mijn dierbare. Er ontstond meer tijd voor persoonlijke ontwikkeling en ik ervaarde minder acute druk vanuit mijn ambities richting Tokyo. Aan de andere kant blijven er ook nog onzekerheden voortleven. Zo is het onduidelijk wanneer en hoe we weer kunnen toewerken naar de meet-momenten. Een expliciet doel mist. Als topsporter is het noodzakelijk om een doel te hebben, zodat je procesmatig naar dit doel kunt toewerken.
Korte en haalbare doelen stellen
Maar, pessimisme zit niet in mijn aard. Ik ben positief en creatief en heb dit de afgelopen tijd ingezet om vanuit deze ongelukkige situatie een voordeelpositie te creëren. Ik merkte een enorme intrinsieke motivatie voor bezigheden die normaal gesproken als een ‘’moetje’’ werden ervaren. Een voorbeeld hiervan is wielrennen.
Sinds de corona uitbraak heb ik elke week korte haalbare doelen gesteld, om steeds iets te verbeteren. Zo stelde ik me het subdoel om drie keer per week te fietsen, met als hoofddoel om de 100km per week aan te tikken. Dit lukte steevast, met een voldaan en plezierig gevoel als gevolg. Dit laatste is misschien nog wel het belangrijkste resultaat, voor mij! Op persoonlijk vlak stelde ik korte haalbare doelen met betrekking tot mindfullness en het lezen van educatieve boeken. Daarnaast heb ik mijn krachttraining kunnen onderhouden, of beter gezegd: Ik heb me zelfs enorm kunnen verbeteren. In een druk wedstrijdseizoen zijn alle trainingen gericht om te assisteren naar het uiteindelijke doel: presteren op de wedstrijd. Onderhoud is hierin het sleutelwoord. De huidige situatie zorgde er echter voor dat ik fysiek kon ontwikkelen naar een niveau dat zelfs hoger ligt dan voor mijn val, begin januari.
Ik ben dankbaar voor de inzichten van de afgelopen maanden en als de stip weer aan de horizon staat, ben ik daar om niets aan het toeval over te laten!
