Geblesseerd in een kort seizoen
Als er iets is waar je als topsporter niet op zit te wachten, dan is het wel geblesseerd raken. Al helemaal niet als het een blessure is in het seizoen. En al hélemaal niet wanneer je seizoen zo kort is als die van mij. Qua wedstrijden duurt de skeleton winter namelijk nog geen drie maanden. Aan het einde van de eerste week van december deden we onze eerste afdalingen in wedstrijdverband. Eind februari sluiten we het seizoen af met het WK skeleton in Altenberg. Een kort seizoen dus en laat ik nu net te maken hebben gekregen met een vervelende blessure.
Start van mijn seizoen
Mijn seizoen begon in Lake Placid, waar we in een week tijd twee keer in actie zouden komen. Voor mij bleef het bij één keer. Aan de eerste World Cup manche begon ik met wat problemen aan mijn knie, waardoor we besloten om voorzichtig te starten, normaal één van mijn sterkste punten. Na twee afdalingen kon ik tevreden terugkijken op hoe het gegaan was. Op dus naar het tweede weekend, maar zover kwam het niet. In de trainingen die in de week ertussen volgden, kreeg ik plots last van mijn andere bovenbeen.
En dan ben ik zelf wel fysiotherapeut en hebben we ook nog een fysiotherapeut bij ons, maar ook ik kan niet in mijn eigen been kijken
De pijn was er ineens
De pijn was er ineens na het starten voor een afdaling en ik wist zelf wel dat het niet goed was. Toen ik beneden kwam was ik dan ook niet blij. We dachten echter dat het meeviel, omdat ik nog best wel wat kon. Dat is soms ook het lastige. Je zit op een relatief onbekende locatie en in het buitenland. En dan ben ik zelf wel fysiotherapeut en hebben we ook nog een fysiotherapeut bij ons, maar ook ik kan niet in mijn eigen been kijken. Wat ik dus gedaan heb is zo goed mogelijk proberen te herstellen (lees mijn blog over herstel), voor zover dat mogelijk was. We hoopten dat het alsnog meeviel en ik die vrijdag toch kon starten. We hadden op dat moment ook nog drie dagen tot de wedstrijd.
Het WK in gevaar?
Het bleek valse hoop, ik was echt geblesseerd. Starten zat er niet in en in Nederland heb ik in het ziekenhuis een MRI scan laten maken. Daarbij kwam een spierscheur in mijn bovenbeen aan het licht. Heel ongelukkig, want in januari staan maar liefst vijf van de acht World Cup wedstrijden gepland en je hebt punten nodig om in februari te mogen starten op het WK skeleton. Kortom, er moest een behandelplan komen en dat behandelplan zag er in de eerste twee weken als volgt uit; rust! Ja, ik mocht licht bewegen, maar een klein beetje wandelen met de hond was al genoeg beweging.
Handig om zelf fysiotherapeut te zijn
Vanaf de derde week kon het behandelen wel echt beginnen. Daar kon ik deels zelf wat aan doen en had ik deels de fysio voor nodig. Ik krijg dan wel eens de vraag; ‘je bent toch zelf fysiotherapeut, kun je dat dan zelf niet?’ Je zou het bijna denken, maar nee, zo werkt dat niet. Als ik stijf ben kan ik mezelf wel behandelen, maar dat doen eigenlijk de meeste sporters wel. Maar echt een blessure behandelen wil amper. Ten eerste al omdat je er gewoon niet zo goed bij kan, maar bovenal ben je als sporter zelf niet objectief en dus is zelf behandelen niet goed voor mijn herstel.
Daarnaast heeft hij in de eerste weken, mijn bovenbeen getapet met Kinesio tape. Daarmee kun je ervoor zorgen dat de doorbloeding goed is.
Behandelen van de blessure
Gelukkig kan ik een beroep doen op een goede fysiotherapeut en daar ben ik in die weken dan ook drie keer per week langs geweest. Die is dan met name ‘hands on’ bezig met het losmaken van mijn bovenbeen, de rug, mijn knie, enkel, et cetera. Daarnaast heeft hij in de eerste weken, mijn bovenbeen getapet met Kinesio tape. Daarmee kun je ervoor zorgen dat de doorbloeding goed is. Je begint immers niet veel als je geblesseerd bent. Je moet gedwongen op de bank plaats nemen, maar je wilt wel dat het herstel er is. Zo zorgen we dat alles om de blessure heen goed was, zodat ik mijn hersteloefeningen goed kon doen.
Alle focus op mijn herstel
Die hersteloefeningen heb ik thuis gedaan en in Oostenrijk, waar ik naar ben afgereisd om weer de eerste afdalingen te kunnen doen. Als het dan om het herstellen gaat, dan ben ik ook met best wat dingen bezig. Zo gebruik ik de Foamroller, de vibrerende bal, zoals de Tratac Activeball en de electrostimulatie wat je met de PowerDot Muscle Stimulator kunt doen om de spieren los te maken en te activeren. Als ik straks weer meer de belasting ga opzoeken, dan zal ik ook mijn compressiekousen gaan dragen.
Wat ga je doen, wel of niet meedoen aan wedstrijden?
Over die belasting gesproken; Ik ben eerst alweer begonnen met krachtoefeningen in Nederland. De rustige oefeningen met twee benen, zoals squaten en deadliften. Dat deed ik dan op zeventig procent van wat ik normaal doe. Daarop volgden in de tweede week van januari de eerste loopvormen, zoals het oplopen van de trap. Dat bouw ik allemaal langzaam op, maar toch is er ook wel een beetje ‘haast’. Het zou tussen de acht en twaalf weken moeten duren voor je weer 100% kan belasten. Voor sporters zou dat in acht weken moeten kunnen dus. Omdat ik punten moet halen, hebben we de keus gemaakt om al wel weer te starten met sleeën. Dat doe ik door rustig te starten, min of meer joggend, en dan de afdaling te maken. Met alle oefeningen erbij, hopen we dan te zorgen dat ik zo snel mogelijk weer echt in actie kan komen en weer bovenin te eindigen!
